O Artyście

Polski malarz i poeta, należy do grona najbardziej cenionych artystów Młodej Polski. Jest reprezentantem nurtu symbolistycznego i zajmuje ważne miejsce zarówno w rodzimej tradycji artystycznej, jak i w kontekście europejskiego modernizmu. Zadebiutował w roku 1902, prezentując na wystawie Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” dwa obrazy Marzenie oraz Portret wuja Michała Wolańskiego. Zasłynął wzruszającymi kompozycjami Madonn, a także lirycznymi ujęciami dzieci i starców. Hofmanowi udało się wypracować jemu tylko właściwy nastrój dzieł, a przy tym był indywidualistą niepodatnym na krótkotrwałe kierunki czy mody. Był uczniem i przyjacielem Jacka Malczewskiego, Jana Stanisławskiego, Leona Wyczółkowskiego artystą o niezwykłej osobowości, talencie, a także pracowitości, o czym świadczy spuścizna malarska obejmująca kilka tysięcy prac, głównie obrazów olejnych oraz rysunków. Wśród jego przyjaciół wymienić należy również Xawerego Dunikowskiego, Emila Zegadłowicza, Włodzimierza Tetmajera, Feliksa Konecznego, Ludwika Solskiego, Tadeusza Makowskiego, Karola Huberta Rostworowskiego, Wincentego Lutosławskiego, Jana Sztaudyngera i wielu innych wielkich jego czasów. Jako bardzo aktywny malarz brał udział w licznych wystawach w kraju i za granicą, należał do wielu stowarzyszeń i ugrupowań, m.in. do Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, Grupy Czterech, Grupy Pięciu, Odłamu i Grupy Zero, czeskiego Stowarzyszenia Sztuk Pięknych Manes, wiedeńskiej Secesji, Société Nationale des Beaux-Arts w Paryżu. Jego prace są bardzo cenione i znajdują się w wielu muzeach na całym świecie.

Artysta przez wiele lat związany i zakochany w Krakowie w czasie wojny musiał udać się na emigrację. Po powrocie do socjalistycznej już Polski, zmuszony był poszukać dla siebie nowego miejsca, którym dzięki namowie Jana Sztaudyngera, stała się Szklarska Poręba.  W domku do dziś nazywanym Wlastimilówką zamieszkał wiosną 1947 roku. Wraz z ukochaną żoną Adą spędził tu ostatnie dwadzieścia trzy lata życia i tu, w swojej sypialni, zmarł 6 marca 1970r., dokładnie dwa lata po swojej Adzi, z którą stworzyli bardzo udane małżeństwo. To jej trudowi zawdzięczamy przechowywane do dziś we Wlastimilówce niezwykłe archiwum życia i twórczości artysty. Zachowywała ona korespondencję przychodzącą do męża, zbierała pojawiające się w prasie artykuły na jego temat, także fotografie i wszelkie zapiski, wiele z nich opatrzyła opisami.

Po śmierci Hofmana dom, cały dobytek, wszystkie bliskie mu rzeczy, rodzinne pamiątki, część księgozbioru i stare, krakowskie meble otrzymał w spadku przyjaciel artysty, Wacław Jędrzejczak. Postanowił on zachować niepowtarzalną atmosferę Wlastimilówki dla przyszłych pokoleń i niestrudzenie przez pięćdziesiąt lat, otaczając opieką dom oraz pamięć po zmarłym artyście, udostępniał dom wszystkim, którzy chcieli go zobaczyć. Dla wielu odwiedzających wizyta we Wlastimilówce była niezapomnianym przeżyciem, które pozwalało sięgnąć w głąb czasu i niemal realnie uczestniczyć w wydarzeniach sprzed lat.

Ordery i odznaczenia:

Złoty Medal za zasługi na polu sztuki (1929)
Złoty Krzyż Zasługi (1933)
Krzyż Oficerski Odrodzenia Polski (1938)
Order Białego Lwa Czechosłowacja (1948)
Order Sztandaru Pracy II klasy (1952)
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1961)

W 1907 jako pierwszy z Polaków otrzymał nominację na członka Wienner Secession Galerie

W 1921 jako drugi Polak (po Oldze Boznańskiej) został członkiem Société nationale des beaux-arts w Paryżu